If you want to play, press pause..
Pas kwam een 18-jarige student grafisch vormgeven in de studio voor coaching. Ze had er geen lol meer in, ze liep vast. Altijd maar creatief moeten zijn was vermoeiend. Creatief zijn hoort leuk te zijn. Maar nu was het gedoe.
Ze voelde zich helemáál niet creatief door al dat móeten en al die grote veeleisende opdrachten. Naar school gaan vond ze niet meer leuk.
“Ik móet zoveel”, zei ze, “en ik móet vooral heel erg creatief zijn! Ik werk me suf aan al die opdrachten. Ik weet écht niet of ik deze opleiding nog wel wil doen. Ik wil helemaal geen grafisch ontwerper worden!”
Tekenen vond ze fijn, ze hield van lezen en luisterde graag naar muziek. Maar écht genieten van zulke momenten kon ze niet want er lag altijd een berg schoolwerk te wachten. Ze was moe, stil, chagrijnig en haar ouders maakten zich zorgen. Waar was hun vrolijke, onbezorgde dochter gebleven?
Ze besloot de online training Stressles(s) voor Succes te doen. Ze was bereid om 5 weken lang iedere dag 10 minuten vrij te maken voor de luisteroefening. Oortjes in en ontspannen, dat is het allerbelangrijkste onderdeel van deze training. Een oefening in niks doen, maar dan ook écht helemaal niks. If you want to play, press pause..
“De mooiste dingen ontstaan als je jezelf ruimte gunt om stil te staan en te luisteren naar wat er bij je leeft. Rust maakt ruimte om te spelen.” – Cora Verhagen*
De eerste week vond ze wel relaxed. De oefening hielp haar te ontspannen en makkelijker in slaap te vallen. Ze snapte nog niet echt goed hoe dit haar ging helpen met de dingen waar ze tegenaan liep, maar aangezien het haar zo ontspande vond ze het prima om ermee door te gaan. Het was een soort van moeiteloze moeite. De moeite nemen om de oefening te doen vraagt toewijding, maar als je het doet is het heel relaxed en levert het je juist wat op. Ontspanning, rust, moeiteloosheid.
“Stel nou hè”, zei ik na die eerste week, “stel nou dat deze oefeningen je helpen om weer creatiever te zijn. Dat het niet meer zo’n móeten is maar het creatieve proces weer meer vanzelf gaat.” Ze keek me aan en haar ogen lichtten op. “Nou, als dát zou kunnen, dan zou dat echt héél fijn zijn!”
Haar motivatie was getriggerd. Iedere dag oefende ze. En iedere week bespraken we samen wat ze tegenkwam en deden we oefeningen die haar inzichten gaven. Ze ontdekte patronen in haar gedrag en hoe ze meer ruimte kan maken voor de dingen waar ze van oplaadt na een drukke dag. Ze ontdekte hoe haar gedachten veel invloed hebben op hoe ze zich voelt. Ze leerde meer afstand te nemen van al die onrustige gedachten. Ze leerde steviger in haar schoenen te staan en zich niet meer zo mee te laten sleuren in de stress van klasgenoten. Ze nam meer tijd om wat te tekenen, een boek te lezen en muziek te luisteren. Ze koos er soms bewust voor om even niet de drukte op te zoeken, maar lekker in de stilte op haar kamer te zijn. Om even op te laden, rust te nemen, zichzelf de ruimte te geven.
Zonder dat ze er eigenlijk bij stil stond was het gedoe ineens weg. Naar school gaan was ineens geen probleem meer. Schoolwerk was nog steeds veel, maar niet meer zo stressvol.
Thuis praatte ze er weinig over. Een nieuwe stap naar meer zelfstandigheid, haar ouders gunden het haar. Ze zagen dat ze meer ontspannen was. En ze zagen hun vrolijke, onbezorgde dochter weer tevoorschijn komen. Tijdens de laatste sessie keken we naar haar wensen voor de toekomst. “Stel nou hè”, zei ik, “stel nou dat alles wat je zou willen al uit is gekomen. Dat je niets meer hoeft te bereiken maar alles wat je wilt er al is. Hoe ziet je leven er dan uit?” Ze sloot haar ogen en stelde het zich voor. Even was het helemaal stil…
Toen kwam er een ontspannen glimlach op haar gezicht. Ze zag zichzelf in de zon in Thailand met een heleboel andere studenten om zich heen. “Studeren bij Chulalongkorn” zei ze ineens heel enthousiast, “dé internationale universiteit van Bangkok, daar zie ik mezelf helemaal zitten… Ik heb er al vaak van gedroomd maar heb nooit het idee gehad dat dat ook echt zou kunnen. Maar als ik er nu over nadenk, is het helemaal niet zo onbereikbaar als ik dacht!”
Zo namen we afscheid van elkaar. Ontspannen en opgewekt. Met een open blik gericht op de toekomst. Waarin ze verder gaat ontdekken hoe ze haar droom werkelijkheid kan maken. Niet weten wat er komen gaat. Maar wel weten dat tijd nemen voor jezelf zorgt voor meer ontspanning, minder stress, meer weerbaarheid, vertrouwen en vooral ook meer creativiteit.
If you want to play, press pause..